Wijnbouw in Limburg is eeuwen oud, vermoedelijk al gebracht door de Romeinen. Het oudste bewijs van wijnbouw in Limburg – en daarmee ook van Nederland – komt uit 968. De Frankische koningin Gerberga woont dan in Meerssen en schenkt bezittingen in de streek aan de Abdij van Reims, waaronder haar wijngaarden op de Wijngaardsberg. Benedictijner monniken uit de Champagne komen naar Meerssen, stichten de Proosdij en gaan de wijngaarden bewerken.
 

Rond 1500 wordt het kouder, de kleine ijstijd begint, wijnbouw krijgt het moeilijk en blijft alleen bestaan op de beste plekjes, waaronder de Wijngaardsberg. Maar in 1800 wordt ook die wijngaard gerooid als de Franse bezetters de Proosdij opheffen en de monniken naar Duitsland vluchten. De schroefspindel van de oude wijnpers hebben we nog en in het bos van Waterval zijn de oude terrassen nog zichtbaar.
 

Sinds begin 19e eeuw wordt het weer warmer. Maastricht heeft tegenwoordig het klimaat van Dijon, hoofdstad van de Bourgogne, in de jaren ’70. Warm genoeg voor mooie wijn dus. In 2002 keert de druivelaar terug op de Wijngaardsberg. Eerst nog bescheiden, een halve hectare met Pinot Gris en Auxerrois. Dat gaat goed en de wijnen van Domein de Wijngaardsberg vallen al snel in de prijzen. In 2008 wordt flink uitgebreid met 1,5 hectare Pinot Noir en Chardonnay. In 2010 volgt een spectaculaire terrassen wijngaard met Pinot Gris en in 2013 planten we nog meer Chardonnay en Pinot Noir aan. Het domein is nu 3 hectare groot.

De kwaliteit van wijn hangt af van druivenras, wijnmaker, bodem, ligging en klimaat. De laatste drie samen noemen we het terroir. De wijnboer kan zijn druiven kiezen en de wijngaard optimaal bewerken. Maar het terroir, dat is niet te veranderen, daar moet je geluk mee hebben. En dat hebben we hier in het Mergelland!

Onze bodem is uniek in Nederland: een teellaag van löss op een ondergrond van een krijtsteen die wij mergel noemen. Löss werd na de laatste grote ijstijd door de wind afgezet, is lekker luchtig, warmt snel op en geldt als een van de beste grondsoorten voor wijnbouw. De kalkrijke mergel zorgt voor frisse zuren en een fijne tinteling in de wijn. Op de Wijngaardsberg vinden we in de ondergrond ook nog oude Maaskiezel en het Zand van Waterval. Een complexe ondergrond waar we heel blij mee zijn.

De Zuid-Limburgse hellingen zijn heel belangrijk. De zonnestraling wordt gebundeld, er is natuurlijke drainage (druiven houden niet van natte voeten) en ze beschermen tegen late nachtvorst: de koude lucht kan naar het dal zakken.
 

Het klimaat in dit zuidelijkste stukje Nederland werkt goed mee. De temperaturen in Maastricht zijn vergelijkbaar met de Moezel. ’s Nachts koelt het door de landinwaartse ligging lekker af. Dat is een groot voordeel bij de rijping en zorgt voor frisse, fruitige en aromatische wijnen.

Limburgse wijnboeren kiezen bijna allemaal voor de kwaliteit van klassieke rassen. Ook Domein de Wijngaardsberg: Pinot Noir, Pinot Gris, Chardonnay en Auxerrois. Prachtige druiven die zich al eeuwenlang bewijzen in Bourgogne, Champagne en Elzas.
 

De lat ligt hoog hier in Limburg, culinaire provincie bij uitstek. Een “lekker wijntje” is niet goed genoeg. Wij gaan die uitdaging graag aan en met succes: onze wijnen worden geschonken in top restaurants in Nederland en België. Probeer het zelf, proef bourgondisch Limburg!

Dat een druif moet lijden ( “la vigne doit souffrir” ) is een fabeltje, voor gezond fruit is een gezonde wijnstok nodig. Maar al te makkelijk moet de stok het ook niet hebben. Niet te veel water dus en zeker niet te veel mest.
 

Onze stokken staan dicht bij elkaar en moeten dus diep wortelen. Tussen de rijen houden we juist meer ruimte, zodat zon en wind mooi bij de druiven kunnen. We zijn zuinig met mest, alleen mineralen die met de geoogste druiven uit de wijngaard verdwijnen vullen we weer aan. Het snoeihout blijft in de gaard, het wordt versnipperd en kan zo voedsel terug geven aan de stokken. De opbrengst houden we laag door elk trosje te halveren. Een hels karwei maar je krijgt zo wel de maximale concentratie in het sap.
 

In oktober wordt er geplukt! De oogst is een feestje, het is bijna altijd goed weer, er is vlaai, lekker eten en wijn, gepraat en gelach.

Voor de witte wijn worden de druiven eerst ontsteeld en dan voorzichtig geperst in onze hypermoderne, computer gestuurde pers. We laten het sap eerst klaren en dan gaan onze beste vriendjes aan de slag: de gistcellen. Gist zet suiker om in alcohol en daarbij ontstaan ook allerlei mooie aroma’s. Het is belangrijk dat de gistcellen het naar de zin hebben. We vertroetelen ze dus echt, regelen de temperatuur heel precies en geven speciale gistvoeding.
Na de gisting gaat de jonge wijn, nog troebel van rondzwevende gist, naar een ander vat. De Auxerrois en Pinot Gris rijpen in roestvast staal, de Chardonnay voor 50% op Franse eikenhouten barriques. Na 8 tot 16 maanden filteren en bottelen we de wijn en kan het genieten beginnen!
 

Rode wijn maak je door sap en schillen van blauwe druiven samen te vergisten. De rode kleur komt uit de schil, net als veel smaakstoffen. Sap en schillen worden voortdurend gemengd voor een optimale extractie. Als de smaak naar onze zin is persen we de druiven en gaat de wijn op vat om 16 maanden te rijpen. Voor onze pinot noir zijn daarbij alleen de beste bourgondische barriques goed genoeg.